بیتوته در منی
و در آن چند مسأله است:
م ]1195[ - واجب است بر حاجى که شب یازدهم ذىالحجّه و شب دوازدهم را در منى بیتوته کند، یعنى در آنجا بماند از غروب آفتاب تا نصف شب.
م ]1196[ - چند طایفه باید در شب سیزدهم نیز تا نصف شب بمانند:
اوّل کسى که در احرام صید کرده است، و احتیاط مستحب آن است که اگر صید را گرفته باشد و نکشته باشد شب سیزدهم را بماند، لکن غیر از صید کردن چیزهاى دیگر که از صید بر محرم حرام است مثل خوردن گوشت صید و نشان دادن صید به صیّاد و غیر آن را اگر اجتناب نکرده واجب نیست بیتوته شب سیزدهم.
دوم کسى که نزدیکى با زن کرده در احرام چه در قُبُل و چه در دُبُر و چه با زن خود یا اجنبیه که باید بنابر احتیاط شب سیزدهم را نیز بماند. ولى غیر از جماع، کارهاى دیگر مثل بوسیدن و لمس و غیر آن را اگر اجتناب نکرده واجب نمىشود بیتوته شب سیزدهم.
سوم کسى که در روز دوازدهم کوچ نکرد از منى و غروب شب سیزدهم را درک کرد.
م ]1197[ - چند طایفهاند که واجب نیست در شبهاى یازده و دوازده و سیزدهم در منى بمانند:
اوّل بیماران و پرستاران آنها، و دیگر کسانى که براى آنها مشقّت داشته باشد ماندن به هر عذرى که باشد.
دوم کسانى که ترس آن دارند که اگر شب را بمانند مال آنها در مکّه از بین مىرود به شرطى که مال مُعتَدٌّ به باشد.
سوم چوپانهایى که احتیاج دارند حیوانات آنها به چرانیدن در شب.
چهارم کسانى که متکفّل آب دادن به حجّاج هستند در مکّه.
پنجم کسانى که شب را در مکّه بیدار باشند و به عبادت مشغول باشند تا صبح و کار دیگر جز آن نکنند مگر کارهاى ضرورى از قبیل خوردن و آشامیدن به قدر احتیاج و تجدید وضو.
البته چهار طایفه اول فقط در صورت اضطرار مىتوانند بیتوته به منى را ترک کنند.
م ]1198[ - کسى که در احرام عمره تمتّع از صید و زن اجتناب نکرده بنابر احتیاط باید شب سیزدهم را بماند، و این حکم اختصاص به احرام حج ندارد.
م ]1199[ - مقدار شب که واجب است در این سه شب بیتوته کرد از اوّل شب است تا نصف آن، پس کسى که از غروب بیتوته کرد در منى تا نیمه شب مانع ندارد بعد از آن بیرون برود، و احتیاط مستحب آن است که پیش از طلوع صبح وارد مکّه نشود.
م ]1200[ - کسى که در اوّل شب بى عذر در منى نبود واجب است که قبل از نیمه شب برگردد و تا صبح بماند، و فرقى بین نیمه اول شب و نیمه دوم نیست.
م ]1201[ - نیمه شب را باید از اوّل غروب تا طلوع فجر حساب کنند.
م ]1202[ - بیتوته در منى از عبادات است و باید با نیّت خالص براىاطاعت خداوند بجا آورد.
م ]1203[ - جایز نیست در غیر مکّه مشغول عبادت شود و به منى نرود، ولى کسانى که طواف خانه خدا را انجام دادهاند و در حال عبادت بودهاند و بعد از آن از مکه خارج شدهاند مىتوانند در بین راه بیتوته کنند و لازم نیست خود را به منى برسانند.
م ]1204[ - کسى که بیتوته در منى را در شبهایى که واجب است بماند ترک کند براى هر شب یک گوسفند باید قربانى کند.
م ]1205[ - کفّاره یک گوسفند براى ترک بیتوته در منى در صورتى واجب مىشود که بیتوته از روى علم و عمد ترک شود.
م ]1206[ - تمام کسانى که قبلاً گفته شد واجب نیست در منى بمانند، در صورتى که در منى نمانند کفّاره بر آنها واجب نیست، لکن مخفى نماند که غیر از کسانى که در مکه مشغول به عبادت هستند سائرین فقط در صورت اضطرار مىتوانند بیتوته به منى را ترک کنند، پس اگر در غیر صورت اضطرار بیتوته را ترک کردند علاوه بر گناه باید کفّاره بدهند.
م ]1207[ - گوسفندى که باید قربانى شود هیچ یک از شرایط هدى را که در منى براى حج باید ذبح کند لازم نیست داشته باشد.
م ]1208[ - گوسفندى را که باید قربانى کند محلّ معیّنى ندارد حتّى مىتواند پس از مراجعت به محلّ خود قربانى بکند اگرچه احتیاط آن است که در منى قربانى کند.
م ]1209[ - اگر قسمتى از اوّل شب که باید در منى بیتوته کرد، درک نشود یا زودتر از نصف شب از منى خارج شوند، احتیاط واجب آن است که در صورتى که بدون عذر بوده یک گوسفند قربانى کنند مگر اینکه نیمه دوم شب را کاملاً در منى باشد که در اینصورت کفّاره واجب نمىشود.
م ]1210[ - کسانى که جایز است براى آنها کوچ کردن در روز دوازدهم باید بعد از ظهر کوچ کنند و جایز نیست قبل از ظهر، و کسانى که در روز سیزدهم کوچ مىکنند مختارند هر وقت را بخواهند کوچ کنند.