وقوف به عرفات 

و در آن چند مسأله است:

(940)م - واجب است وقوف به عرفات - که محلّى است معروف و محدود است به حدود معروفه - به قصد قربت و خالص مثل سایر عبادات.

 

(941)م - مراد از وقوف، بودن در آن مکان است چه سواره و چه پیاده یا نشسته یا خوابیده یا در حال راه رفتن، به هر حال که باشد کافى است.

 

(942)م - اگر در تمام وقت بیهوش باشد یا خواب، وقوف او باطل است، مگر اینکه پس از زوال قصد وقوف کرده باشد و خواب رفته یا بیهوش شده باشد که در این صورت وقوفش صحیح است.

 

(943)م - به احتیاط واجب، لازم است در عرفات باشد از بعد از زوال روز نهم تا غروب شرعى که وقت نماز مغرب است، پس جایز نیست تأخیر بیندازد و در وقت عصر بیاید و توقّف کند.

 

(944)م - تأخیر انداختن از اوّل ظهر اگر کم باشد مثلاً به مقدار نماز ظهر و عصر که جمع بین آنها کند، جایز است.

 

(945)م - بودن در مجموع بعد از ظهر تا مغرب گرچه واجب است چنانچه گذشت لکن تمام آن رکن نیست که حج به ترک آن باطل شود، پس اگر مقدار کمى توقّف کند و برود یا طرف عصر بیاید و توقّف کند حج او صحیح است اگر چه توقّف نکردن از روى عمد و علم باشد.

 

(946)م - آنچه در وقوف رکن است مسمّاى وقوف است به این معنى که گفته شود قدرى در عرفات بوده، پس اگر هیچ به عرفات نرود رکن را ترک کرده.

 

(947)م - اگر از روى عمد و علم، وقوف رکنى را ترک کند یعنى در هیچ جزء از بعد از ظهر تا غروب آفتاب در عرفات نباشد حجّش باطل است، و کفایت نمى‏کند براى او وقوف در شب عید که وقوف اضطرارى است.

 

(948)م - اگر کسى عمداً پیش از غروب شرعى از عرفات کوچ کند و از حدود عرفات بیرون رود و پس از آن نادم شود و برگردد و تا غروب توقّف کند چیزى بر او نیست بنابر اقوى، لکن احتیاط در کفّاره است به یک شتر، و همچنین اگر بدون آن که پشیمان شود از کار خود، براى حاجتى برگردد لکن بعد از رسیدن با قصد قربت توقّف کند چیزى بر او نیست.

 

(949)م - اگر در فرض سابق مراجعت نکرد کفّاره آن یک شتر است که باید در راه خدا قربانى کند. هر جا بخواهد، و احتیاط مستحب آن است که در مکّه قربانى کند، و اگر متمکّن از قربانى نباشد هیجده روز روزه بگیرد، و احتیاط مستحب آن است که پشت سر هم روزه بگیرد.

 

(950)م - اگر سهواً کوچ کرد و بیرون رفت پس اگر یادش آمد باید مراجعت کند، و اگر مراجعت نکرد گناهکار است، لکن کفّاره ندارد بنابر اقوى گرچه احوط است، و اگر یادش نیامد چیزى بر او نیست.

 

(951)م - اگر کسى از روى ندانستن مسأله، آنچه ذکر شد بکند حکم او حکم کسى است که سهواً کرده است.

 

(952)م - اگر کسى به واسطه عذرى مثل فراموشى و تنگى وقت و مثل آن، از ظهر نهم تا غروب شرعى در عرفات نباشد و هیچ جزئى از زمان را درک نکند کافى است که مقدارى از شب عید را هر چند اندک باشد در عرفات باشد، و این زمان را وقت اضطرارى عرفات مى‏گویند.

 

(953)م - اگر کسى که به واسطه عذر، روز نهم را وقوف نکرده و شب دهم را عمداً و بى عذر در عرفات وقوف نکند ظاهراً حج او باطل مى‏شود، اگرچه درک کند وقوف به مشعر را.

 

(954)م - اگر کسى به واسطه فراموشى یا غفلت یا عذر دیگر ترک کند وقوف به عرفات را در روز نهم که وقت اختیارى است و در شب دهم که وقت اضطرارى است، کفایت مى‏کند در صحیح بودن حج او که وقوف اختیارى مشعر را درک کند چنانچه خواهد آمد.