محرّمات احرام 

و آن چند امر است:

اوّل: شکار صحرایى که وحشى باشد، مگر در صورتى که ترس داشته باشد از آزار آن. و در اینجا مسائلى است:

 

(300)م - خوردن گوشت شکار بر محرم حرام است چه خودش شکار کند یا غیر خودش، چه محرم شکار کند یا غیر خودش، چه محرم شکار کند یا غیر محرم.

 

(301)م - نشان دادن شکار را به شکارچى حرام است و همین طور اعانت او به هر نحوى حرام است.

 

(302)م - اگر محرمى صید را ذبح کند در حکم میته خواهد بود بنابر مشهور، و به احتیاط واجب هم درباره محرم و هم مُحل.

 

(303)م - شکار دریایى مانع ندارد، و آن حیوانى است که تخم و جوجه هر دو را در دریا کند.

 

(304)م - ذبح و خوردن حیوانات اهلى مثل مرغ خانگى و گاو و گوسفند و شتر مانع ندارد.

 

(305)م - پرندگان، جزء شکار صحرایى مى‏باشند و ملخ نیز در حکم شکار صحرایى است.

 

(306)م - احتیاط واجب آن است که زنبور را نکشد اگر قصد اذیت محرم را نداشته باشد.

 

(307)م - نگاه داشتن صید حرام است اگرچه خودش مالک آن باشد.

 

(308)م - اگر پرنده‏ اى که نزد او است «پر» در نیاورده یا پر او را چیده ‏اند واجب است آن را حفظ کند تا پر در آورد و آن را رها کند، بلکه احتیاط واجب است حفظ بچّه صید مثل آهو برّه تا بزرگ شود و آن را رها کند.

 

(309)م - هر شکارى که حرام است، جوجه و تخم آن نیز حرام است. بدان که در شکار، احکام بسیار است و چون چندان محلّ حاجت نیست از بیان آنها خوددارى شد.