غسلهاى واجب‏

 غسلهاى واجب هفت تا است: اوّل: غسل جنابت. دوم: غسل حیض. سوم: غسل نفاس. چهارم: غسل استحاضه. پنجم: غسل مسّ میّت. ششم: غسل میّت. هفتم: غسلى که بواسطه نذر و قسم و مانند اینها واجب مى‏شود.

احکام جنابت‏

 مسأله 347 - به دو چیز انسان جنب مى‏شود: اوّل: جماع. دوم: بیرون آمدن منى، چه در خواب باشد یا بیدارى، کم باشد یا زیاد، با شهوت باشد یا بى شهوت، با اختیار باشد یا بى اختیار.

 مسأله 348 - اگر رطوبتى از انسان خارج شود نداند منى است یا بول یا غیر اینها چنانچه با شهوت و جستن بیرون آمده و بعد از بیرون آمدن آن، بدن سست شده، آن رطوبت حکم منى دارد و اگر هیچ یک از این سه نشانه یا بعضى از اینها را نداشته باشد، حکم منى ندارد ولى در زن و مریض لازم نیست آن آب با جستن بیرون آمده باشد، بلکه اگر با شهوت بیرون آمده باشد در حکم منى است و لازم نیست بدن او سست شود.

 مسأله 349 - اگر از مردى که مریض نیست، آبى بیرون آید که یکى از سه نشانه‏اى را که در مسأله پیش گفته شد داشته باشد و نداند نشانه‏هاى دیگرى را داشته یا نه غسل بر او واجب نیست و اگر وضو داشته وضوى او بحال خود باقى است.

 مسأله 350 - مستحب است انسان بعد از بیرون آمدن منى بول کند و اگر بول نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بیرون آید، که نداند منى است یا رطوبت دیگر، حکم منى دارد.

 مسأله 351 - اگر انسان جماع کند و به اندازه ختنه گاه یا بیشتر داخل شود، در زن باشد یا در مرد، در قُبُل باشد یا در دُبُر، بالغ باشند یا نابالغ اگرچه منى بیرون نیاید هر دو جنب مى‏شوند.

 مسأله 352 - اگر شکّ کند که به مقدار ختنه گاه داخل شده یا نه، غسل بر او واجب نیست.

 مسأله 353 - اگر نعوذُ باللَّه حیوانى را وطى کند یعنى با او نزدیکى نماید و منى از او بیرون آید غسل تنها، کافى است. و اگر منى بیرون نیاید، چنانچه پیش از وطى وضو داشته، باز هم غسل تنها کافى است و اگر وضو نداشته احتیاط واجب آن است که غسل کند وضو هم بگیرد.

 مسأله 354 - اگر منى از جاى خود حرکت کند و بیرون نیاید، یا انسان شکّ کند که منى از او بیرون آمده یا نه، غسل بر او واجب نیست.

 مسأله 355 - کسى که نمى‏تواند غسل کند ولى تیمّم برایش ممکن است، بعد از داخل شدن وقت نماز اگر براى لذّت بردن یا امر عقلایى دیگر با عیال خود نزدیکى کند، اشکال ندارد.

 مسأله 356 - اگر در لباس خود منى ببیند و بداند که از خود اوست و براى آن غسل نکرده، باید غسل کند و نمازهایى را که یقین دارد، بعد از بیرون آمدن منى خوانده قضا کند، ولى نمازهایى را که احتمال مى‏دهد بعد از بیرون آمدن آن منى خوانده، لازم نیست قضا کند.