مسأله 1810 ـ روزه تمام روزهاى سال، غیر از روزه‏هاى حرام و مکروه که گفته شد مستحب است. و براى بعضى از روزها بیشتر سفارش شده است که از آن جمله است:

1 ـ پنجشنبه اوّل و پنجشنبه آخر هر ماه و چهارشنبه اوّلى که بعد از روز دهم ماه است. و اگر کسى اینها را بجا نیاورد، مستحب است قضا نماید و چنانچه اصلاً نتواند روزه بگیرد، مستحب است براى هر روز یک مُد طعام یا 6/12 نخود نقره به فقیر بدهد.

2 ـ سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه.

3 ـ تمام ماه رجب و شعبان و بعضى از این دو ماه اگرچه یک روز باشد.

4 ـ روز عید نوروز، روز بیست و پنجم و بیست و نهم ذى‏قعده، روز اوّل تا روز نهم ذى حجّه «روز عرفه»، ولى اگر بواسطه ضعف روزه نتواند دعاهاى روز عرفه را بخواند، روزه آن روز مکروه است. عید سعید غدیر «هجدهم ذى حجّه». روز اوّل و سوم محرّم. میلاد مسعود پیغمبر اکرم9 «هفدهم ربیع الاوّل». روز مبعث حضرت رسول اکرم9 «بیست و هفتم رجب».

و اگر کسى روزه مستحبّى بگیرد واجب نیست آن را به آخر برساند، بلکه اگر برادر مؤمنش او را به غذا دعوت کند، مستحب است دعوت او را قبول کند و در بین روز افطار نماید.

مسأله 1811 ـ براى شش نفر مستحب است در ماه رمضان اگرچه روزه نیستند از کارى که روزه را باطل مى‏کند خوددارى نمایند:

اوّل: مسافرى که در سفر، کارى که روزه را باطل مى‏کند انجام داده باشد و پیش از ظهر به وطنش یا به جایى که مى‏خواهد ده روز بماند برسد.

دوم: مسافرى که بعد از ظهر به وطنش یا به جایى که مى‏خواهد ده روز در آنجا بماند برسد.

سوم: مریضى که پیش از ظهر خوب شود و کارى که روزه را باطل مى‏کند، انجام داده باشد.

چهارم: مریضى که بعد از ظهر خوب شود.

پنجم: زنى که در بین روز از خون حیض یا نفاس پاک شود.

ششم: کافرى که در روز ماه رمضان مسلمان شود.

مسأله 1812 ـ مستحب است روزه دار نماز مغرب و عشا را پیش از افطار کردن بخواند. ولى اگر کسى منتظر اوست یا میل زیادى به غذا دارد که نمى‏تواند با حضور قلب نماز بخواند، بهتر است اوّل افطار کند ولى به قدرى که ممکن است نماز را در وقت فضیلت آن بجا آورد.