مسأله 1794 ـ اوّل ماه به چهار چیز ثابت مى‏شود:

اوّل: آن که خود انسان ماه را ببیند.

دوم: عدّه‏اى که از گفته آنان یقین پیدا مى‏شود، بگویند ماه را دیده ایم و همچنین است هر چیزى که بواسطه آن یقین پیدا شود.

سوم: دو مرد عادل بگویند که در شب ماه را دیده ایم ولى اگر صفت ماه را برخلاف یکدیگر بگویند یا شهادتشان خلاف واقع باشد مثل این که بگویند داخل دایره ماه طرف افق بود اوّل ماه ثابت نمى‏شود. امّا اگر در تشخیص بعض خصوصیات اختلاف داشته باشند مثل آن که یکى بگوید ماه بلند بود و دیگرى بگوید نبود، به گفته آنان اوّل ماه ثابت مى‏شود.

چهارم: سى روز از اوّل ماه شعبان بگذرد که بواسطه آن، اوّل ماه رمضان ثابت مى‏شود و سى روز از اوّل رمضان بگذرد که بواسطه آن، اوّل ماه شوّال ثابت مى‏شود.

مسأله 1795 ـ اوّل ماه با پیشگویى منجّمین ثابت نمى‏شود. ولى اگر انسان از گفته آنان یقین پیدا کند، باید به آن عمل نماید.

مسأله 1796 ـ بلند بودن ماه یا دیر غروب کردن آن، دلیل نمى‏شود که شب پیش، شب اوّل ماه بوده است.

مسأله 1797 ـ اگر اوّل ماه رمضان براى کسى ثابت نشود و روزه نگیرد، چنانچه دو مرد عادل بگویند که شب پیش ماه را دیده‌ایم باید روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله 1798 ـ اگر در شهرى اوّل ماه ثابت شود، براى سایر شهرها اول ماه ثابت نمى‏شود، مگر آن دو شهر با هم نزدیک باشند، یا انسان بداند که افق آنها یکى است.

مسأله 1799 ـ روزى را که انسان نمى‏داند آخر رمضان است یا اوّل شوّال، باید روزه بگیرد. ولى اگر پیش از مغرب بفهمد که اوّل شوّال است باید افطار کند.

مسأله 1800 ـ اگر زندانى نتواند به ماه رمضان یقین کند، باید به گمان عمل نماید. و اگر آن هم ممکن نباشد، هر ماهى را که روزه بگیرد صحیح است و بنابر احتیاط واجب باید بعد از گذشتن یازده ماه از ماهى که روزه گرفته، دوباره یک ماه روزه بگیرد ولى اگر بعد، گمان پیدا کرد باید به آن عمل نماید. و اگر بعد معلوم شد روزه‏هایى که گرفته در ماه رمضان نبوده بلکه بعد از ماه رمضان بوده روزه او صحیح است، و اگر ثابت شود که هنوز ماه رمضان نرسیده باید دوباره روزه بگیرد.