مسأله 1637 ـ نُه چیز روزه را باطل مى‏کند:

اوّل: خوردن و آشامیدن، دوم: جماع، سوم: استمناء، و استمناء آن است که انسان با خود کارى کند که منى از او بیرون آید. چهارم: دروغ بستن به خدا و پیغمبر9 و جانشینان پیغمبر9. پنجم: رساندن غبار غلیظ به حلق بنابر احتیاط واجب. ششم: فرو بردن تمام سر در آب. هفتم: باقى ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح. هشتم: اماله کردن با چیزهاى روان. نهم: قى کردن و احکام اینها در مسائل آینده گفته مى‏شود.

مسأله 1638 ـ اگر روزه‏دار عمداً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل مى‏شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل نان و آب، چه معمول نباشد مثل خاک و شیره درخت و چه کم باشد یا زیاد، حتّى اگر مسواک را از دهان بیرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد روزه او باطل مى‏شود مگر آن که رطوبت مسواک در آب دهان به طورى از بین برود که رطوبت خارج به آن گفته نشود.

مسأله 1639 ـ اگر موقعى که مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده، باید لقمه را از دهان بیرون آورد و چنانچه عمداً فرو برد روزه‏اش باطل است و به دستورى که بعداً گفته خواهد شد کفّاره هم بر او واجب مى‏شود.

مسأله 1640 ـ اگر روزه دار سهواً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه‏اش باطل نمى‏شود.

مسأله 1641 ـ احتیاط واجب آن است که روزه دار از استعمال آمپولى که بجاى غذا به کار مى‏رود خوددارى کند، ولى تزریق آمپولى که عضو را بى‏حس مى‏کند یا به جاى دارو استعمال مى‏شود اشکال ندارد.

مسأله 1642 ـ اگر روزه دار چیزى را که لاى دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه‏اش باطل مى‏شود.

مسأله 1643 ـ کسى که مى‏خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندانهایش را خلال کند، ولى اگر بداند غذایى که لاى دندان مانده در روز فرو مى‏رود بنابر احتیاط واجب باید آن روز را روزه بگیرد و قضاى آنرا هم بجا آورد.

مسأله 1644 ـ فرو بردن آب دهان، اگرچه بواسطه خیال کردن ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمى‏کند.

مسأله 1645 ـ فرو بردن اخلاط سر و سینه، تا به فضاى دهان نرسیده اشکال ندارد، و اگر داخل فضاى دهان شود، احتیاط مستحب آن است که آن را فرو نبرد.

مسأله 1646 ـ اگر روزه‏دار به قدرى تشنه شود که بترسد از تشنگى بمیرد مى‏تواند به اندازه‏اى که ترس برطرف شود آب بیاشامد و روزه او باطل نمى‏شود.

مسأله 1647 ـ جویدن غذا براى بچّه یا پرنده و چشیدن غذا و مانند اینها که معمولاً به حلق نمى‏رسد، اگرچه اتّفاقا به حلق برسد، روزه را باطل نمى‏کند، ولى اگر انسان از اوّل بداند که به حلق مى‏رسد چنانچه فرو رود، روزه‏باطل مى‏شود و باید قضاى آن را بگیرد و کفّاره هم بر او واجب است.

مسأله 1648 ـ انسان نمى‏تواند براى ضعف، روزه را بخورد، ولى اگر ضعف او به قدرى است که معمولاً نمى‏شود آن را تحمّل کرد، خوردن روزه اشکال ندارد ولى باید قضاى آن را بگیرد.