مسأله 1114 ـ در تمام نمازهاى واجب و مستحب پیش از رکوع رکعت دوم، مستحب است قنوت بخواند، و در نماز وتر با آن که یک رکعت مى‏باشد، خواندن قنوت پیش از رکوع مستحب است، و نماز جمعه در هر رکعت یک قنوت دارد و نماز آیات پنج قنوت و نماز عید فطر و قربان در رکعت اوّل پنج قنوت و در رکعت دوم چهار قنوت دارد.

مسأله 1115 ـ اگر بخواهد قنوت بخواند به احتیاط واجب باید دستها را بلند کند و مستحب است دستها را تا مقابل صورت بلند نماید و کف آنها را رو به آسمان قرار دهد و به قصد رجاء، انگشتان را به جز ابهام به هم بچسباند و هر دو کف دست را پهلوى هم قرار دهد و نگاهش هنگام قنوت به کف دستهایش باشد.

مسأله 1116 ـ در قنوت هر ذکرى بگوید، اگرچه یک «سُبحانَ اللّه‏» باشد، کافى است و بهتر است بگوید: «لااِلٰهَ الاّ اللّهُ‏ُ الْحَلِیمُ الْکَرِیمُ لااِلٰهَ الّا اللّهُ‏ُ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ سُبحانَ اللّهِ‏ِِ رَبِّ السَّمٰواتِ السَّبعِ وَ رَبِّ الْاَرَضِینَ السَّبعِ وَ ما فِیهِنَّ وَ ما بَینَهُنَّ وَ رَبِّ العَرشِ العَظیِمِ وَالْحَمدُ لِلّهِ‏ِ رَبِّ العالَمِینَ».

مسأله 1117 ـ مستحب است انسان قنوت را بلند بخواند، ولى براى کسى که نماز را به جماعت مى‏خواند، اگر امام جماعت صداى او را بشنود، بلند خواندن قنوت مستحب نیست.

مسأله 1118 ـ اگر عمداً قنوت نخواند قضا ندارد و اگر فراموش کند و پیش از آن که به اندازه رکوع خم شود یادش بیاید، مستحب است بایستد و بخواند و اگر در رکوع یادش بیاید، مستحب است بعد از رکوع قضا کند و اگر در سجده یادش بیاید، مستحب است بعد از سلام نماز، قضا نماید.

«بِسمِ اللّهِ‏ الرَّحمٰنِ الرَّحیم»: ابتدا مى‏کنم به نام خداوندى که در دنیا بر مؤمن و کافر رحم مى‏کند و در آخرت بر مؤمن رحم مى‏نماید.

«اَلْحَمدُ لِلّهِ‏ رَبِّ الْعالَمینَ»: ثنا مخصوص خداوندى است که پرورش دهنده همه موجودات است.

«الرَّحمٰنِ الرّحیم»: در دنیا بر مؤمن و کافر و در آخرت بر مؤمن رحم مى‏کند.

«مالِکِ یَومِ الدّین»: پادشاه و صاحب اختیار روز قیامت است.

«ایّاکَ نَعبٌدُ وَ ایّاکَ نَستَعینُ»: فقط تو را عبادت مى‏کنیم و فقط از تو کمک مى‏خواهیم.

«اِهدِنَا الصِّراطَ الْمُستَقیم»: هدایت کن ما را به راه راست (که آن دین اسلام است).

«صِراطَ الَّذینَ اَنعَمتَ عَلیهِم»: به راه کسانى که به آنان نعمت دادى که آنان پیغمبران و جانشینان پیغمبران هستند.

«غَیرِ الْمَغضُوبِ عَلَیهِم وَ لَا الضّالین»: نه به راه کسانى که غضَب کرده اى بر ایشان و نه آن کسانى که گمراهند.

«بِسمِ اللّهِ‏ الرَّحمٰنِ الرَّحیم»، «قُلْ هُوَ اللّهُ‏ اَحَدٌ»: بگواى محمّد9 که خداوند خدایى است یگانه.

«اللّهُ‏ الصَّمَدُ»: خدایى که از تمام موجودات بى نیاز است.

«لَمْ‏ْْیَلِدْ وَ لَمْ‏یُولَدْ»: فرزند ندارد و فرزند کسى نیست.

«وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفواً اَحَدٌ»: هیچ کس از مخلوقات، مثل او نیست.

و ذکرهایى که بعد از آنها مستحب است

«سُبحانَ رَبّیَ الْعظیمِ وَ بِحَمدِه»: پروردگار بزرگ من از هر عیب و نقصى پاک و منزّه است و من مشغول ستایش او هستم.

«سُبحانَ رَبّیَ الْاَعلیٰ وَ بِحَمدِه»: پروردگار من که از همه کس بالاتر مى‏باشد از هر عیب و نقصى پاک و منزّه است و من مشغول ستایش او هستم.

«سَمِعَ اللّهُ‏ لِمَن حَمِدَه»: خدا بشنود و بپذیرد ثناى کسى که او را ستایش مى‏کند.

«اَستَغفِرُ اللّهَ‏ رَبّی وَ اَتُوبُ الَیه»: طلب آمرزش و مغفرت مى‏کنم از خداوندى که پرورش دهنده من است و من به طرف او بازگشت مى‏نمایم.

«بِحَولِ اللّهِ‏ وَ قُوَّتِه اَقُومُ وَ اَقعُد»: به یارى خداى متعال و قوّه او برمى‏خیزم و مى‏نشینم.

««لااِلٰهَ الاّ اللّهُ‏ُ الْحَلِیمُ الْکَرِیم»: نیست خدایى سزاوار پرستش مگر خداى یکتاى بى‏همتایى که صاحب حلم و کرم است.

«لااِلٰهَ الّا اللّهُ‏ُ الْعَلِیُّ الْعَظِیم»: نیست خدایى سزاوار پرستش مگر خداى یکتاى بى‏همتایى که بلند مرتبه و بزرگ است.

«سُبحانَ اللّهِ‏ِِ رَبِّ السَّمٰواتِ السَّبعِ وَ رَبِّ الْاَرَضِینَ السَّبع»: پاک و منزّه است خداوندى که پروردگار هفت آسمان و پروردگار هفت زمین است.

«وَ ما فِیهِنَّ وَ ما بَینَهُنَّ وَ رَبِّ العَرشِ العَظیِم»: پروردگار هر چیزى است که در آسمانها و زمینها و مابین آنهاست و پروردگار عرش بزرگ است.

«وَالْحَمدُ لِلّهِ‏ِ رَبِّ العالَمِین»: حمد و ثنا مخصوص خداوندى است که پرورش دهنده تمام موجودات است.

«سُبحانَ ‏ًَُُِِاللهِ وَالْحَمدُ ‏ًَُُِِلِلهِ‏َََُُُِِِِِ وَ لااِلٰهَ اِلّا ‏ًَُُِِاللهُ‏ُ وَ اللّهُ‏ُ اَکبَرُ»: پاک و منزّه است خداوند تعالى و ثنا مخصوص اوست و نیست خدایى سزاوار پرستش مگر خداى بى‏همتا و بزرگتر است از این که او را وصف کنند.

ترجمه تشهّد و سلام

«الْحَمدُ ‏ًَُُِِلِلهِ‏َََُُُِِِِِ اَشهَدُ اَنْ لٰااِلٰهَ اِلّا ‏ًَُُِِاللهُ‏ وَحدَهُ لٰاشَریکَ لَه»: ستایش مخصوص پروردگار است و شهادت مى‏دهم که خدایى سزاوار پرستش نیست مگر خدایى که یگانه است و شریک ندارد.

«وَ اَشهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ وَ رَسُولُه»: شهادت مى‏دهم که محمّد9 بنده خدا و فرستاده اوست.

«اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلىٰ مُحَّمَد وَ آلِ مُحَمَّد»: خدایا رحمت بفرست بر محمّد و آل محمّد.

«وَ تَقَبَّلْ شَفاعَتَهُ وَارْفَعْ دَرَجَتَه»: قبول کن شفاعت پیغمبر را و درجه آن حضرت را نزد خود بلند کن.

«السّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا النَّبیُّ وَ رَحمَةُ اللّهِ‏ وَ بَرَکاتُه»: سلام بر تواى پیغمبر و رحمت و برکات خدا بر تو باد.

«السّلامُ عَلَینا وَ عَلىٰ عِبادِ اللّهِ‏ الصّالِحین»: سلام از خداوند عالم بر ما ( نمازگزاران) و تمام بندگان خوب او.

«السّلامُ عَلَیکُم وَ رَحمَةُ اللّهِ‏ وَ بَرَکاتُه»: سلام و رحمت و برکات خداوند بر شما مؤمنین باد.

مسأله 1119 ـ مستحب است انسان بعد از نماز مقدارى مشغول تعقیب یعنى‏خواندن ذکر و دعا و قرآن شود. و بهتر است پیش از آن که از جاى خود حرکت و وضو و غسل و تیمّم او باطل شود، رو به قبله تعقیب را بخواند و لازم نیست تعقیب به عربى باشد، ولى بهتر است چیزهایى را که در کتابهاى دعا دستور داده‏اند بخواند و از تعقیب‏هایى که خیلى سفارش شده است، تسبیح حضرت زهرا3 است که باید به این ترتیب گفته شود: 34 مرتبه «اللّهُ‏ُ اَکبَر»، بعد 33 مرتبه « اَلحَمدُ ‏ًَُُِِلِله‏ِِ‏» بعد از آن 33 مرتبه «سُبحانَ ‏ًَُُِِالله‏» و مى‏شود «سُبحانَ ‏ًَُُِِالله‏» را پیش از «اَلحَمدُ ‏ًَُُِِلِله‏ِِ‏» گفت ولى بهتر است بعد از « اَلحَمدُ ‏ًَُُِِلِله‏ِِ‏» گفته شود.

مسأله 1120 ـ مستحب است بعد از نماز، سجده شکر نماید و همین قدر که پیشانى را به قصد شکر بر زمین بگذارد کافى است، ولى بهتر است صد مرتبه یا سه مرتبه یا یک مرتبه، «شُکراً ‏ًَُُِِلِله‏» یا «شُکراً» یا «عَفواً» بگوید و نیز مستحب است هر وقت نعمتى به انسان مى‏رسد یا بلایى از او دور مى‏شود سجده شکر بجا آورد.

مسأله 1121 ـ هر وقت انسان اسم مبارک حضرت رسول(ص) مانند محمّد و احمد، یا لقب و کنیه آن جناب را مثل مصطفى و ابوالقاسم بگوید یا بشنود، اگرچه در نماز باشد، مستحب است صلوات بفرستد.

مسأله 1122 ـ موقع نوشتن اسم مبارک حضرت رسول(ص) مستحب است صلوات را هم بنویسد و نیز بهتر است هر وقت آن حضرت را یاد مى‏کند صلوات بفرستد.