مسأله 2503 ـ صیغه کردن زن اگرچه براى لذّت بردن هم نباشد صحیح است.

مسأله 2504 ـ شوهر بیش از چهار ماه نباید نزدیکى با متعه خود را ترک کند مگر با رضایت او.

مسأله 2505 ـ زنى که صیغه مى‏شود اگر در عقد شرط کند که شوهر با او نزدیکى نکند، عقد و شرط او صحیح است و شوهر فقط مى‏تواند لذّتهاى دیگر از او ببرد، ولى اگر بعداً به نزدیکى راضى شود، شوهر مى‏تواند با او نزدیکى نماید.

مسأله 2506 ـ زنى که صیغه شده اگرچه آبستن شود حقّ خرجى ندارد، مگر اینکه حق خرجى را شرط کرده باشد.

مسأله 2507 ـ زنى که صیغه شده حقّ همخوابى ندارد و از شوهر ارث نمى‏برد و شوهر هم از او ارث نمى‏برد مگر اینکه در ضمن عقد شرط کنند.

مسأله 2508 ـ زنى که صیغه شده اگر نداند که حقّ خرجى و همخوابى ندارد عقد او صحیح است و براى آن که نمى‏دانسته، حقّى به شوهر پیدا نمى‏کند.

مسأله 2509 ـ زنى که صیغه شده، مى‏تواند بدون اجازه شوهر از خانه بیرون برود، ولى اگر بواسطه بیرون رفتن، حقّ شوهر از بین مى‏رود بیرون رفتن او حرام است.

مسأله 2510 ـ اگر زنى مردى را وکیل کند که به مدّت و مبلغ معیّن او را براى خود صیغه نماید، چنانچه مرد او را به عقد دائم خود درآورد یا به غیر از مدّت یا مبلغى که معیّن شده او را صیغه کند وقتى آن زن فهمید اگر بگوید راضى هستم عقد صحیح وگرنه باطل است.

مسأله 2511 ـ پدر و جدّ پدرى مى‏توانند براى محرم شدن، یک ساعت یا دو ساعت زنى را به عقد پسر نابالغ خود درآورند و نیز مى‏توانند دختر نابالغ خود را براى محرم شدن به عقد کسى درآورند ولى باید آن عقد براى دختر مفسده نداشته باشد، بلکه بنابر احتیاط مصلحت هم داشته باشد.

مسأله 2512 ـ اگر پدر یا جدّ پدرى، طفل خود را که در محلّ دیگرى است و نمى‏داند زنده است یا مرده، براى محرم شدن به عقد کسى درآورد، برحسب ظاهر، محرم بودن حاصل مى‏شود و چنانچه بعداً معلوم شود که در موقع عقد آن دختر زنده نبوده عقد باطل است و کسانى که بواسطه عقد ظاهرا محرم شده بودند نامحرمند.

مسأله 2513 ـ اگر مرد مدّت صیغه را ببخشد، چنانچه با او نزدیکى کرده، باید تمام چیزى را که قرار گذاشته به او بدهد و اگر نزدیکى نکرده باید نصف مهریه را پرداخت کند.

مسأله 2514 ـ مرد مى‏تواند زنى را که صیغه او بوده و هنوز عدّه‏اش تمام نشده به عقد دائم خود درآورد.