روح سرگشته انسانى، گم شده دارد، از دیارى دیگر است، این سوئى نیست، آشنایى وى در عالم طبیعت با اشیاء از راه حواس است، مى‏بیند، مى‏شنود، مى‏بوید، مى‏خواند و مى‏اندیشد، بوى گمشده را در این عالم مى‏بوید، حدیثش را مى‏شنود و آثارش را مى‏بیند ولى کمتر ارواحى هستند که راه به مقصد مى‏برند. با دیده‏ها و شنیده‏ها آنقدر مشغول مى‏گردند که از محبوب گم کرده باز مى‏مانند.

از ظاهر پى به باطن بردن کار همه کس نیست.

«یَعلَمُون ظاهرا مِن الحَیاةِ الدّنیا وَ هُم عَنِ الآخِرَةِ هُم غافِلُون».(2)

«ظاهرى از حیات دنیا را مى‏دانند ولى از آخرت غافلند».

از آیه اینگونه مستفاد مى‏شود که این حیات دنیا باطنى در بر دارد که نوعا مردم از آن غافل‏اند. عالم طبیعت که ملموس و مشهود است ملکوتى

1 ـ سوره اعراف، آیه 176

2 ـ سوره روم، آیه 7.