بعد از حمد و ثنای باری تعالی و درود به حضرت محمّد بن عبدالله(ص) و اهل بیت عصمت و طهارت به عنوان بشارت به دوستان و محبّین حضرت خامس آل عبا و کسانی که در تعظیم عزاداری حضرت سیّد الشّهدا حسین بن علی(ع) شرکت جسته و در مجالس یادبود آن بزرگوار با ریختن قطره اشکی با حضرت ختمی مرتبت و سیّد اوصیا و فاطمه زهرا اظهار همدردی نموده اند تذکّر روایاتی که در خصوص گریه بر آن بزرگوار از معصومین گرام(ع) صادر گردیده را لازم و نافع دیدم تا اهمّیت تعظیم شعائر حسین(ع) بر همگان آشکار گردد. برای اثبات صحّت قطعی روایات متذکّر می گردد که مدرک عموم احکام الهی یا کلام خداست یا گفتار پیغمبر اکرم(ص) و امام(ع) یا فعل ایشان یا تقریر و امضای معصومین عظام(ع) اگر این دو حجّت یافت نشد نوبت به عقل و اجماع می رسد. چون در موضوع ثواب گریه بر حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) روایات زیادی از معصوم در دسترس است لهذا پای سخن را در خصوص اخبار قرار می دهیم و بالکلّیه از عقل و اجماع در این مسأله رو گردانیم، زیرا با بودن روایات نوبت به عقل و اجماع نمی رسد.

اینک روایات و نصوصی که در این مورد از ائمّه طاهرین(ع) رسیده است عیناً درج می گردد:

 

مرحوم شیخ حرّ عاملی در کتاب وسائل الشیعه که از کتب معتبره و مرجع اخذ احکام در نزد علما می باشد، از کتاب محاسن احمد بن محمّد البراقی از فضیل بن یسار از حضرت صادق(ع) نقل کرده که فرمودند:

«من ذکرنا عنده ففاضت عیناه و لو مثل جناح الذباب غفر الله ذنوبه و لو کانت مثل زبد البحر» .

«کسی که ما در نزد او یاد شویم پس بر ما اشک بریزد اگر چه به اندازه پر مگسی باشد، خداوند گناهان او را می بخشد هر چند به اندازه کف دریا باشد».

در این حدیث شریف هیچ شرط و قیدی برای شخص باکی از جهت اسلام یا ایمان یا عصمت از گناه بیان نشده، خواه گریه کننده عالم باشد خواه جاهل، مطیع باشد یا عاصی بلکه از جمله «غفر الله ذنوبه و لو کانت مثل زبد البحر» معلوم می شود که معصوم(ع) اکتفا ننموده به اطلاق کلمه «من و ذنوبه» بلکه اطلاق را تصریح فرموده نسبت به گناه، فرمودند هر چند گناهش مثل کف دریا باشد.