شهید اسماعیل(احمد) برزگر

شهید والامقام اسماعیل برزگر

بسم الله الرحمن الرحیم

وصیت نامه شهید بزرگوار اسماعیل (احمد) برزگر

اینجانب اسماعیل (احمد) برزگر، وصیت نامه خود را شروع می کنم:

أشهد أن لا اله الا الله و أشهد انّ محمداً رسول الله و أشهد أنّ علیّاً ولیّ الله.

اگر بنده حقیر به فیض عظیم شهادت نائل گردیدم سعادتی بوده که نصیبمان گردیده که مرگ ما را خداوند شهادت قرار داده.

« مِنَ الْمُؤْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلاً». (احزاب / 23)

«برخی از آن مؤمنان، بزرگ مردانی هستند که به عهد و ÷یمانی که با خدا بستند کاملاً وفا کردند. پس برخی بر آن عهد ایستادگی کردند تا به راه خدا شهید شدند و برخی به انتظار مقاومت کرده و هیچ عهد خود را تغییر ندادند».

در ره عقبی به پای رفت نباید

بلکه به جان و عقل باید رفتن

بارالها، مولا جان: تو را سپاس می گویم که به نیکوترین وجه مرا خلق کردی.

بارالها، تو را سپاس می کنم که به ما نعمتهای فراوانی عطا کردی، اما کفران نعمتها کردیم.

بارالها، تنها پوشنده عیبها تو هستی یا غفار الذنوب و یا علام الغیوب.

بارالها، می دانم که گنهکار و روسیاهم می باشم، پس خدایا از روی عدل و دادگریت با من رفتار نکن، بلکه از روی عفو و بخشش عمل کن.

خدایا، تو را سپاس می گویم که مرا به این راه گماندی تا در راه تو حرکت کنم و در راه تو به شهادت برسم.

خدایا، تو را شکر می کنم که در جبهه و این دانشگاه انسان سازی حاضر شدم.

خدایا، تو را شکر می کنم که اول راه تو با شی و آخر راه هم تو.

من نگویم که طاعتم بپذیر

قلم عفو بر گناهانم کش

مرگ و از دست رفتن جان مسأله ای است که همه به آن می رسند و به قول مولای متّقیان علی بن ابیطالب(ع) که می فرماید: مرگ شتری است که در خانه همه می خوابد. پس چرا این جان کندن در راه خدا نباشد.

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

آنکه آورد مرا باز برد در وطنم

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

اما ای حسین شهید؛ اگر ما در کربلا نبودیم، اما می گوییم: «یا لیتنا کنّا معک»، ای کاش با تو بودیم تا تو را یاری می کردیم.

اما در کربلای ایران بودیم و به یاری فرزند پیامبر و سلاله پاک ایشان شتافتیم.

ای مولا جان؛ به خون گلویت قسم که مرا شفاعت کنید.

و شما پدر و مادر عزیز، حتماً مرا حلال کنید و شما پدر و مادر عزیز می دانم که خیلی زحمت کشیدید تا مرا بزرگ کردید و به این مرحله رسانیدید و از اینکه نتوانسته حق فرزندی را ادا کنم می بخشید.

اما رضیً برضائک و رضیً بقضائک، اما راض به رضای خدا و قضای الهی باشید.

و برای فرزند کوچک خود گریه نکنید و برای امام حسین(ع) و علی اکبر و علی اصغر در روز عاشورا عزاداری کنید و شاد باشید که ذخیره ای برای آخرتتان پیدا شده تا انشاء الله در روز قیامت امام حسین(ع)، هم شما و هم ما را شفاعت کند.

و تو ای برادرم؛ می خواهم که ادامه دهنده راه شهدا باشی تا روز قیامت با امام حسین(ع) محشور شوید.

و تو ای خواهرم؛ ارزش حجاب تو والاتر از خون سرخ من است و از سنگر من مهمتر است.

اما خطاب به بچه های مسجد؛ اولاً از شما می خواهم که حتماً این حقیر را حلال کنید و مسجد را رها نکنید و همچنین از دوستان و آشنایان حلال بودی می طلبم و در رابطه با نماز جماعتتان تأکید داشته باشید و سعی نمایید که نماز جماعتتان ترک نشود.

و در انجام مستحبات و ترک مکروهات مقیّد باشید تا فرائض و واجبات به خوبی انجام گیرد و موجب رضای حق تعالی گردد.

و سعی نمایید در همه حال به یاد خدا باشید، زیرا که خداوند می فرماید: « أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»؛ یاد خدا باعث آرامش قلبها می گردد.

و در مورد جذب افراد به مسجد، حتماً موارد جذب را در نظر بگیرید و به اعمال و رفتارتان کاری ننمایید که موجب دفع آنها از مسجد گردد.

و هنگامی که در مجالس عزاداری ائمه معصومین(سلام الله علیهم) شرکت می کنید، یادی از حقیر نمایید و آمرزش مرا از خداوند بخواهید و اگر حال تحوّل در شما پیدا شد، التماس شدید دعا دارم.

و از شما ملت عزیز می خواهم که در هیچ مقطعی از زمان، حضرت امام خمینی و آیت الله العظمی منتظری را تنها نگذارید و همراه و پشتیبان آنها باشید.

و در خاتمه به خانواده می گویم که 15 روز روزه قضا دارم و مقدار کمی پول که از من به جای مانده به فقرا صدقه بدهید.

و السلام

3/10/1365

اسماعیل (احمد) برزگر