غزلی از مرحوم آیت الله العظمی انصاری همدانی(قدّس سرّه)

منز لگه آن یار اگر خانه من بود

فردوس برین گوشه کاشانه من بود

شاهان جهان را نشدی هیچ میسر

آن گنج مرادی که به ویرانه من بود

هر گوشه چشمی که نمود آن شه خوبان

تیری به دل خسته دیوانه من بود

گر سوخت مرا جلوه دیدار عجب نیست

کان شمع مراد دل دیوانه من بود

هر ناحیه شد جلوه گر از حسن نگاری

از پرتو آن دلبر جانانه من بود

گر هوش مرا برد لبش روح و روان داد

کان آب حیات و می و میخانه من بود

برد آن خم ابرو, زکنشتم سوی محراب

در بی خبری دید که بتخانه من بود

لطف ازلی گفت که ای <فانی> محروم

آزادیت از پند حکیمانه من بود

ما آتش عشقیم که در موم رسیدیم

چون شمع به پروانه مظلوم رسیدیم

یک حمله مردانه مستانه بکردیم

تا علم بدادیم و به معلوم رسیدیم

با آیت کرسی به سوی عرش پریدیم

تا حیّ  بدویدیم و به قیّوم رسیدیم