زندگی نامه شهید آیت الله سیدعبدالحسین دستغیب

حضرت آیت الله شهید سید عبدالحسین از خاندان اصیل و روحانی هشتصد ساله دستغیب شیراز و از مفاخر جامعه روحانیت فارس بودند.

نورانیّت آیت‏ اللّه شهید دستغیب(قدس سره)

نگارنده از استاد عزیزمان آیت‏ اللّه نجابت شنیدم که فرمودند:

یکى از رزمندگان در اوایل جنگ ایران و عراق براى من نقل کرد و گفت: من در حبس کُردها بودم، شبى خواب دیدم که امام خمینى به شیراز تشریف آوردند من هم پاسدار ایشان بودم، در همان عالم خواب احساس کردم که هیچکس جرأت نداشت به امام نزدیک شود و با ایشان صحبت کند از باب ابهّت و عظمتى که ایشان داشتند، امّا من مى‏توانستم، به آرامى نزدیک امام امّت رفتم و سؤال کردم که آقا شما آمدید اینجا براى چه و جهت اینکه قدم‏رنجه فرمودید به فارس چیست؟

فرمودند: مگر نمى‏دانى؟! مى‏خواهند آیت‏اللّه سیّد عبدالحسین دستغیب را شهید کنند.

گفت: تا آقا فرمودند مى‏خواهند آیت‏اللّه دستغیب را شهید کنند دیدم یک نور عجیبى مانند خورشید از طرف زمین به طرف آسمان بالا رفت. ایشان گفت: دو روز بعد از این خواب رادیو خبر داد که آیت‏اللّه دستغیب را شهید کردند (و این نور بزرگ به مبدأ نور مراجعت کرد).

و باز رؤیایى صادقانه

در ویژه‏نامه سیزدهمین سالگرد این شهید بزرگوار مقاله‏اى از استاد کریم محمودحقیقى که از دوستان نزدیک آیت‏اللّه شهید دستغیب هستند آمده که قسمتى از آن را نقل مى‏کنیم:

»خرداد سال 42 و سخنرانى تند امام خمینى و سخنرانیهاى شدید شهید دستغیب حکومت را بى‏طاقت کرده بود، که نیمه شبى به خانه ایشان ریختند و با کوفتن و زدن عدّه‏اى از یارانشان، ایشان را جلب و با یک هواپیماى ارتشى از شیراز بیرون بردند، با اطّلاعى که آقاى آیت‏اللّه حاج آقا جواد انصارى همدانى راجع به شهادت ایشان در سنوات گذشته داده بودند، من آن شب خواب از چشمانم ربوده شده بود، قدم مى‏زدم، به ستارگان آسمان مى‏نگریستم، گاه چشمانم از اشک پر آب مى‏شد، اواخر شب لحظه‏اى به خواب رفتم، در رؤیا دیدم پشت منزل ایشان در کوچه منبرى زده‏اند، سیّدى جلیل القدر که او را نمى‏شناختم بر فراز منبر بود و انبوه مردم هم در کوچه نشسته بودند. آن سیّد خطیب با آهنگى جانسوز اشعارى را مى‏خواند، آن اشعار برایم تازگى داشت، جانم را مى‏نواخت، با هیجانى شدید از خواب برخاستم، بیتى از آن در خاطرم مانده بود، دیدم وزن با مثنوى مولوى تطابق دارد، همان ساعت به کشف‏الابیات مثنوى مراجعه کردم عین آن اشعارى را که در رؤیا شنیده بودم در آنجا یافتم، برایم مسلّم شد که این یک بشارت ملکوتى است، امیدم به بازگشت شهید دستغیب زیاد شد، نه تنها به سلامتى او بلکه به احیاء ایده او و به فعلیت درآمدن خواسته‏هایش. مى‏دانم که بسیار مایلید که بدانید آن نداى ملکوتى چه بود، آرى این اشعار بود:

مصطفى را وعده کرد الطاف حق                      گر بمیرى تو نمیرد این سبق

من کتاب و معجزت را دافعم                       بیش و کم کن را ز قرآن مانعم

کس نتابد بیش و کم کردن در او                  توبه از من حافظى دیگر مجو

رونقت را روز، روز افزون کنم                            نام تو بر زرّ و بر سکّه زنم

منبر و محراب سازم بهر تو                             در محبّت قهر من شد قهر تو

من مناره پر کنم آفاق را                                   کور گردانم دو چشم عاق را

  چاکرانت شهرها گیرند و جاه                           دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه 

هست قرآن مر تو را همچون عصا                    کفرها را در کشد چون اژدها

تو اگر در زیر خاکى خفته‏اى                      چون عصایش دان تو آنچه گفته‏اى

بعد از سالها، طلوع خورشید انقلاب، تعبیر خوابم را روشن نمود. (ویژه ‏نامه سیزدهمین سالگرد شهید دستغیب(ره).)

به نقل از کتاب خراباتیان عشق